วันพฤหัสบดีที่ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2559
MY DEVIL ตอนที่32 หมิงหมิงปะทะอูจีการต่อสู้ของปีศาจตัวร้าย
MY DEVIL
ตอนที่32 หมิงหมิงปะทะอูจีการต่อสู้ของปีศาจตัวร้าย
ครืนนน
เสียงเมฆฝนเคลื่อนตัวลอยผ่านเมืองยามค่ำคืน
นานนับชั่วโมงแล้วที่ปีศาจร่างเล็กอย่างโฮชิเอาแต่นั่งจ้องมองออกไปยังนอกหน้าต่าง
สายลมแรงพัดโชยผ่านผ้าม้านปลิวไสว
หากแต่ร่างนั้นก็ยังคงไม่ขยับไปไหนจนโดคยอมนึกแปลกใจ
“โฮชิ
เป็นอะไรหรอ มานอนได้แล้วนะ”
“...”
“โฮชิ”
ย้ำเรียกอีกครั้งพร้อมกับฝ่ามือกว้างที่สะกิดไหล่ของปีศาจน้อย
ดูเหมือนโฮชิจะแปลกไปจริงๆด้วย
“ซอกมิน..”
“นายเป็นอะไร”
ร่างสูงวางหนังสือที่ถือหยิบมาเผื่อไว้อ่านก่อนนอนลง
เพื่อให้อีกคนแน่ใจว่าเขากำลังตั้งใจฟังในสิ่งที่ถามร่างเล็กออกไป
“มีบางอย่างแปลกไป..
ข้างนอกนั่น”
“...”
“เค้ารู้สึกเหมือนมีปีศาจกำลังสู้กัน
แต่มันเบาบางมาก เหมือนมีพลังอะไรกำลังกั้นไว้อยู่”
“นาย
ไม่ได้คิดไปเองใช่มั้ย”
โดคยอมย้ำถามอีกทีแต่คำตอบที่ได้คือการส่ายหน้า
“เค้านั่งอยู่ตรงนี้
พยายามรับสัมผัสนั้น แต่ก็ไม่ชัดเลย”
เหมือนจะไม่มีทางออกจนกระทั้งโดคยอมกลับนึกอะไรบางอย่างออกมาได้
สิ่งที่ลอยผ่านเข้ามาจากหน้าต่าง
“โฮชิ
ใช้ลมสิ”
“หือ”
“นายเป็นปีศาจธาตุลม
ลองใช้ลมสัมผัสดู”
“ยังไง
เค้าทำไม่เป็นหรอก”
“ไม่ต้องห่วงโฮชิ
ฉันศึกษาพวกหนังสือเกี่ยวกับพวกนายมาแล้ว ดึงพลังใจฉันไปแล้วค่อยๆปล่อยมันไปในอากาศนะ”
ปีศาจร่างเล็กค่อยๆหลับตาลง
จนกระทั้งโดคยอมรับรู้ถึงพลังใจของตัวเองที่ค่อยๆถูกดูดไป
“นั่นแหละดี
เอาหล่ะ ทำคล้ายๆกับตอนที่บังคับลมนะ ลองรู้สึกถึงมันมากขึ้น”
“หะ
เห็นแล้ว..”
“ดีมาก
ใจเย็นๆนะ ครามนี้ค่อยๆมีสมาธิมองมันนะ”
“มินกยู!”
“กูว่าแล้ว
ก่อเรื่องของให้บอก”
โดคยอมตบหน้าผากตัวเองทันที
พอได้ยินชื่ออีกคนใจก็อยากกลับไปนอนทันที
“ซอกมิน
มินกยูกำลังสู้ เหมือนเป็นภาพลวงตา กำลังล้อมเขาอยู่”
“ละ แล้ว
วอนอูละ ”
“วอนอูก็กำลังสู้อยู่
พวกเขากำลังสู้กับตัวเอง”
“อะไรนะ!”
ยิ่งฟังยิ่งสับสน
มินกยูมันเมานมอีกแล้วหรอ
“ปีศาจตัวนั้นคล้ายวอนอูมาก
ส่วนมนุษย์ที่ทำสัญญาก็คือมินกยู”
“หมายความว่ายังไง”
“มินกยู
กำลังสู้กับมินกยู”
“...”
“มินกยูอีกคน”
“มะ ไม่ เป็น
ไปไม่ได้ โฮชิ นายมั่นใจแล้วใช่มั้ย”
“อืม
มินกยูกำลังจะแพ้ สายลมกำลังสะบัดออก ซอกมินฉันจะมองไม่เห็นแล้ว”
โฮชิลืมตาขึ้นทันทีหลังจากที่มีพลังอะไรบางอย่างพัดเป่าลมของเขาออก
“แฮ่กๆ แฮ่กๆ
ซอกมินเอายังไงดี”
“ซอกมิน..”
“คนๆนั้นคือมินคยู
หมอนั่นยังไม่ตาย”
“ซอกมิน!”
ร่างสูงทรุดลงกับพื้นทันที
ราวกับขาทั้งสองอ่อนแรงลงเสียเฉยๆ
“นี่ฉันทะเลาะกับมินกยูมาหลายปีเพราะคิดว่ามันเป็นคนทำให้มินคยูตาย”
“...”
“เพราะมินคยูเป็นคนที่ฉันชอบ
ฉันเลยพลอยโกรธมินกยู”
“ซอกมิน..”
“โฮชิ
ฉันมันบ้า ฉันเป็นไอ้บ้ามาตลอด”
โดคยอมพึ่งรับรู้
ว่าตัวเองก็คงไม่ต่างจากมินกยู
ตั้งแต่ย้ายมาก็มีเพียงฝาแฝดที่เป็นเพื่อน
จนกระทั้งเสียมินคยูไป
ทั้งเขาและมินกยู
ก็ไม่เหลือเพื่อนที่ไหนอีกเลย
ติ้ดๆ ติ้ดๆ
เสียงโทรศัพท์จากหัวเตียงดังเสียงข้อความเรียกเข้า
โดคยอม SOS
พี่อูจี.
ร่างสูงเข้าใจสถานการณ์ทันที
สองมือกำแน่นเข้าหากับก่อนจะลุกขึ้นยืนหยัดตรงหน้าต่างกว้าง
เป้าหมายคือร้านของอูจี
“โฮชิ”
“อืม
เค้าเข้าใจแล้ว”
ร่างของงปีศาจค่อยๆสลายกลายเป็นสายลม
ก่อนที่จะกลายเป็นปีกให้โดคยอมพุ่งทะยานออกไปทันที
“รอก่อนนะ
มินคยู เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
...
..
.
.
ตูม!!!
เสียงเส้นด้ายสีแดงฟาดลงบนพื้นจนทั้งปูนทั้งอิฐแตกกระจายพุ่งไปรอบข้างอย่างแรงทันที
อูจีกลิ้งหลบออกมาได้อย่างฉิวเฉียดพอดี
“จีฮุน!!”
“ไม่ต้องห่วงฉัน
คุปส์ โฟกัสไปที่หมิงหมิง!!”
“อึก
ไม่ได้ง่ายนะสิ”
ร่างของหมิงหมิงตอนนี้ยืนอยู่บนเส้นด้ายที่ขึงอยู่บนอาคารสูงขึ้นไปจากพื้นอย่างน้อยก็ตึกสามชั้นแล้ว
แถมมีไอ้ปีศาจโดยุนยืนขวางอีก
ตู้ม!!
เพียงแค่โดยูนเหวี่ยงด้ายสีแดงสดมาใจของเอสคุปส์ก็ตกไปตาตุ่มแล้ว
ไม่ใช้เพราะกลัวพลังมหาศาลนั้น
แต่เป็นเพราะปีศาจตัวนั้นเล็งแต่อูจี
ผลัก
เอสคุปส์ไม่ฟังเจ้านายของตัวเองเลย
เขาพุ่งเข้าไปหาโดยูนอย่างเดียว
ทุกการโจมตีถูกรับและปัดออกมาได้อย่างง่ายดาย
และเมื่อมีช่องโหว่โดยูนก็ตวัดเส้นด้ายผ่านหน้าเอสคุปส์ไปเพื่อโจมตีใส่อูจีอีกครั้ง
ตู้ม!!
“โธ่เว้ย! คู่ต่อสู้แกคือฉันโว้ย ไอ้ปีศาจหน้าตัวเมีย”
แม้ว่าอูจีจะหลบการโจมตีได้
แต่สภาพของร่างเล็กนั้นก็สะบักสะบอมเพราะสะเก็ดจะการโจมตีของโดยูน
เส้นด้ายสีดำน่าขยะแขยงที่พยายามชอนไชเข้าไปในร่างของเอสคุปส์ถูกดกระชากออกด้วยอารมณ์โกรธพร้อมคำด่าทอไม่หยุด
“หึหึหึๆ
หว้าา เหมือนคุณปีศาจจะถูกเชิดซะแล้วละนะ ”
หมิงหมิงที่นั่งอยู่บนเส้นด้ายสูงพูดกับตัวเองเบาๆ
ก่อนจะกระชายเส้นด้ายสีดำที่มัดพันร่างของอีกคนไว้ให้แน่นขึ้น
“ร้ายมากนะดงจินที่คิดจะดูดพลังใจฉันให้หมดแรง”
ราวกับเหยื่อที่ถูกแมงมุมจับขึงไว้บนใย
ตอนนี้ปีศาจดงจินแทบไม่สามรถขยับไปไหนได้เลย
มีเพียงหยาดน้ำตาที่ยังคงไหลออกมาไม่หยุด
“ฉันจะแสดงให้นายดู ว่าแมงมุมที่หากินบนพื้น กับแมงมุมที่ไต่ไปบนใย ใครจะเก่งกว่ากัน”
ตู้ม!!
“คุปส์!!! ไปจัดการกับหมิงหมิง!!”อูจียังคงพยายามร้องบอกออกไป
“แล้วปล่อยให้มันฆ่านายหรอไงจีฮุน
จัดการมันก่อนแล้วค่อยไปหาตัวการ”
เอสคุปส์ไม่ฟังเลย
ไม่เคยฟังอะไรเขาเลย
“คุปส์ ขอร้อง
ฉันจัดการได้”
“ไม่!!”
“ไอ้ปีศาจบ้าเอ้ย”
ร่างเล็กสบถกับตัวเอง
ก่อนจะวิ่งหลบเข้าไปในร้านของตัวเองทันที
เห็นอย่างนั้นปีศาจโดยุนก็ผละการเอสคุปส์พุ่งตรงตามไป
“จีฮุน ทำบ้าอะไร”
“เข้าไปให้ใกล้หมิงหมิงมากที่สุด”
เส้นด้ายสีแดงตวัดผ่านเสาไฟฟ้าขาดกระเด็นจนประกายกระจายไปทั่ว
“จีฮุน!”
“คุปส์ ฉันเชื่อใจนาย
โจมตีใส่หมิงหมิง แล้วโดยุนจะหยุด ”
เสียงตะโกนบอกออกมาจากหน้าต่างตรงบันไดทางขึ้นชั้นสอง
โดยุนก็ยังคงฟาดเส้นด้ายใส่ไม่ยั้งจนกระจกทางขึ้นแตกระเอียด
เอสคุปส์กำมือแน่นเมื่อเห็นร่างเล็กเต็มไปด้วยรอยแผลและเศษกระจกที่บาดจนเสื้อขาดลุ่ยพร้อยรอยเลือด
มานึกย้อนดูแล้ว
หากอูจียอมช่วยเขายึดเมือง
เรื่องก็คงไม่จบลงแบบนี้
เกลียดที่สุดเลยกับความรู้สึกเหมือนถูกไล่ตอน
เกลียดความรู้สึกที่ต้องคอยห่วงใยคนอื่นนอกจากตัวเอง
และเขาเกลียดทีสุดกับสายตาที่ไอ้เด็กนั่นมองมา
สายตาเยาะของไอ้เด็กหมิงหมิงนั้น
ได้
ความเย็นจากไอน้ำแข็งในร่างกายเพิ่มมากขึ้น
ริมฝีปากฉีกกว้างถึงหูพร้อมกับเขาที่ยาวมากกว่าเดิม
“อึก คุปส์”
อูจีที่กำลังหนีตายอยู่ในบ้านทรุดลงทันทีที่รู้สึกว่าพลังใจของตัวเองกำลังถูกดูดกลืนไป
รอยยิ้มเล็กๆถูกจุดประกายขึ้นบนใบหน้าใส
“ยอมฟังฉันแล้วสินะ”
กร๊าซซซซซซซ!!!!
เสียงคำรามก้องของปีศาจร้าย
นำพาความหนาวเย็นของหิมะร่วงหล่นลงไม่ขาดสาย
พื้นดินสั่นสะเทือนไปด้วยความโกรธ
ไฟฟ้ารอบข้างติดๆดับๆราวกับจะทำให้ใจของศัตรูสับสน
หมิงหมิงที่เคยนั่งดูอยู่เริ่มลุกขึ้นทันที
เส้นด้ายรอบกายต่างก็ค่อยๆสานขึ้นเป็นเกราะป้องกันอย่างไม่รู้ตัว
“พวกแกมันตัวร้ายใช้มั้ย”
“แต่กล้ามาหาเรื่องกับมหาวายร้ายอย่างฉัน”
“อย่าตายดีเลย”
ครืนนน
ท่ามกลางความมืด
เงาสีดำกำลังคืบคลานเข้ามา
“เอาเลยคุปส์!!”
อูจีร้องตะโกนบอกทันที
ตู้ม!!!
กร๊าซซ
กร๊าซซ
แมงมุมสีดำร่างยักษ์ที่เคยถูกมินกยูจัดการไปพุ่งทะลุจากพื้นดิน
กระโดดงับร่างของหมิงหมิงทันที
เส้นด้านที่ขึงไว้พังทลายลง
พร้อมกับร่างของดงจินที่เป็นอิสระ
“อัก อ้ากก โดยุน โดยุนน!!!”
ร่างบางที่ถูกงับไปครึ่งตัวและกำลังจะดำดิ่งสู่หลุดเบื้องล่างรีบตะโกนเรียกปีศาจของตัวเองทันที
โดยุนละออกจากการไล่ตามอูจี
รีบทะยานออกจากร้านไป
“อึก”
อูจีที่หลบอยู่โล่งใจทันที
จนกระทั้งก้มลงมามองที่ขาของตัวเอง
ก็พบว่ามันถูกด้ายบาดเป็นทางลึก
เลือดไหล่ท่วมเต็มไปหมด
ร่างเล็กทำได้แต่กดแผลของตัวเองไว้อย่างนั้นด้วยความเหนื่อยล้า
“โดยุน!!”
ปีศาจโดยุนพุ่งตรงเข้าตวัดเส้นด้ายใส่ร่างของแมงมุมยักษ์ผ่ากลางขาดเป็นสองท่อนทันที
หมิงหมิงเป็นอิสระแต่ก็ได้รับแผลฉกรรจ์จากการกัดอยู่กลางตัว
“อึก..”
“หมิงหมิง”
“ใครสั่งให้เอ่ยปาก! แค่ทำตามที่บอกก็พอแล้ว!”ปีศาจโดยุนที่ตรงเข้ามารับกลับถูกตวาดใส่ทันที
เลือดจากเอวบางไหลเต็มไปหมดจนหน้าตกใจ
“อึก หนะ
หน็อย..”
กลับกันทางชั้นสองอูจีก็ดูท่าอาการจะไม่ดีเท่าไหร่
แผลตามตัวเต็มไปหมด
แถมยังมีแผลลึกที่ขาอีก
“จีฮุน อดทนไว้”
“ค คุปส์..”
ความหนาวเหน็บโปรยมาพร้อมกับปีศาจน้ำแข็งเอสคุปส์
แต่นั่นกับทำให้อูจีรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด
ฝ่ามือแกร่งช้อนร่างเล็กเอาไว้แนบอกก่อนจะอุ้มขึ้นกอดไว้แน่น
กระโจนลงจากชั้นสองสู่พื้นถนนอย่างแผ่วเบา
ก่อนจะเริ่มรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองกับลังจะจางหายไป
“จีฮุน จีฮุน! ตั้งสติไว้ จีฮุน!!”
ไม่ต่างจากอีกฝั่งนึง
หมิงหมิงผลักโดยุนที่ประคองตัวเองเอาไว้ออกอย่างแรก
แผลที่ท้องนั้นหนักพอที่จะฆ่าเขาได้เลย
“แฮ่ก แฮ่ก”
ไม่ไกลจากซากแมงมุมของเอสคุปส์
หมิงหมิงนอนอยู่บนพื้นที่เละไปหมด
“อึก อือ อึก
..”
หมิงหมิง
กัดปากไว้จนเลือดออก
เพื่อระงับความเจ็บปวดเพราะตอนนี้
เขากำลังบังคับเส้นด้ายของโดยุนเย็บแผลสดของตัวเองอยู่
“รอก่อนเถอะ ฉันจะฆ่าพวกแก อึก
ฆ่าพวกแกทั้งคู่เลย”
ไม่ต่างจาดเอสคุปส์
ปีศาจโดยุนยกฝ่ามือของตัวเองขึ้นดู
ก็พบร่างมันเริ่มจางพร้อมจะเลือนหายไปแล้ว
ทั้งหมิงหมิงกับอูจี
กำลังอยู่ระหว่างความเป็นความตายแล้ว
“จีฮุน..”
เอสคุปส์ยกใบหน้าของร่างเล็กไว้แนบอก
กอดไว้แนบแน่นท่ามกลางความรู้สึกที่ตีขึ้นมามากมาย
หิมะร่วงโรยหล่นลงอย่างเชื่องช้า
ลงบนใบหน้าของอีกคนที่หมดสติลงแล้ว
ปีศาจทำได้เพียงจัดท่าของอีกคนไว้ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะค่อยๆหายไป
ไม่ใช่การจากกัน
แต่เป็นเพราะร่างกายและพลังใจของผู้ทำสัญญาไร้พลังจะป้อนปีศาจในตอนนี้
จนกว่าอูจีจะฟื้นตัว
ปีศาจของเขาจะหายไปสักพักนึง
“หมิงหมิง..”
“อึก..”
ไม่ไหวแล้ว
ใบหน้าน่ารักซีดไปหมด
แม้จะเย็บแผลได้สำเร็จแต่ร่างกายบอบบางก็เสียเลือดไปมาก
โดยุนได้แต่ประคองเจ้านายของตัวเองขึ้นนั่งพิงผนังแตกๆไว้
“อ ย่า มา แตะ ฉัน..”
นำเสียงแผ่วเบาเอ่ยบอกอีกคนที่พยายามจะช่วยเหลือตน
“การตายของฉันมันคงยังไม่เพียงพอสำหรับนายสินะ หมิงหมิง”
“...”
“ฉันทำผิดต่อนาย
ฉันรู้ และก็รู้ว่า เป็นเพราะฉันที่ทำให้นายเป็นแบบนี้”
“แต่เพราะฉันรักนาย
ฉันถึงยอม ยอมตายเพื่อนาย ยอมเป็นปีศาจของนาย
แต่ถึงร่างกายจะไร้ความรู้สึกแต่นายรู้มั้ย”
“ว่าข้างในมันเจ็บเป็น”
“...”
“ฉันเจ็บที่ต้องถูกนายเย็บปากไว้
ฉันเจ็บที่ทำได้เพียงอยู่ข้างหลังนาย เจ็บทุกครั้งที่นายนอนกับคนอื่น
และฉันเจ็บที่สุด.. ”
“ตอนที่นายกำลังเจ็บปวด”
“โด ยุน...”
“ไม่ใช่ฉันหรอกที่เป็นปีศาจ
แต่เป็นนาย หมิงหมิง”
หิมะเกร็ดสุดท้ายล่วงหล่นลงพร้อมกับคำพูดของโดยุน
ปีศาจร่างสูงเลือนหายไปแล้ว
ทั้งเอสคุปส์
โดยุน และดงจิน
ทุกตัวหายไป
พร้อมกับสติของอูจีกับหมิงหมิง
มนต์ปีศาจที่ปกคลุมไว้สลายลง
พื้นที่โดนรอบเละไปหมด
ชาวบ้านมากมายต่างก็ออกมายืนมุงดูเหตุการณ์
เสียงรถพยาบาลดังไปทั่ว
ร่างของอูจีกับหมิงหมิงรีบถูกหามไปรักษาทันที
การต่อสู้ของทั้งคู่
ต่างก็บาดเจ็บปางตายทั้งสองฝ่าย
...
..
.
พรึบบ
“พี่อูจี!”
โดคยอมที่พึงมาถึงกำลังพยายามวิ่งฝ่าฝูงคนเข้าไปดู
แต่ก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ๆก็ถูกฝ่ามือของใครอีกคนกระชากให้วิ่งตามไปด้วยกัน
แล้วก็พบว่าเป็นคนที่โฮชิไม่ชอบขี้หน้า
“ซึงกวาน”
“คุณโดคยอม”
“นายทำอะไร
ฉันต้องรีบไปดูพี่อูจี”
“คุณอูจีถึงมือหมอแล้วครับ
มีอีกคนที่เราต้องเป็นห่วงคือคุณมินกยูครับ”
“มินกยู..”
“ตอนนี้เวอร์นอนบาดเจ็บเพราะสู้กับน้องชายคุณมินกยู
ผมเลยเข้าไปช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่คุณโดคยอมครับ ถ้าเป็นคุณ”
“มินคยูยังอยู่จริงๆ”
“ใช่ครับ
เขาแข็งแกร่งมาก”
“ถ้างั้นรีบบอกทางไปเลยซึงกวาน”
ถ้าชอบ อย่าลืมกลับไปเม้นให้ไรต์กันด้วยน้า
https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1423892&chapter=32
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)